We staan nu twee weken op camping Bumerang op het Poolse platteland. Hier hebben we een Nederlands stel ontmoet dat al jaren in deze omgeving woont. Zij hebben ons attent gemaakt op interessante plaatsen in de omgeving en ons rondgetoerd naar markten, een braderie en het stadje Lowicz waar men dacht dat er een feest was maar dat er niet was. We hebben er toen maar wat geocaches gezocht en zowaar allemaal gevonden. Zij brachten ons ook in contact met een automonteur. Over de auto (monteur) volgt hierna een verhaal van Albert.

De campingeigenaar heeft ons wat verteld over het platteland. Iedere kleine boer heeft ongeveer 3 - 5 ha. land. Ze worden gesubsidieerd door de EU met Euro 200,00 per hectare. Hierdoor kunnen ze overleven, blijft de kleine boer in stand en blijft ook het karakteristieke Poolse landschap. Er zijn ook nadelen, maar we konden niet dieper op dit onderwerp ingaan want nieuwe gasten kondigden zich aan.

In dit dorp zijn de stukken land lange, smalle stroken akkerland van bosrand tot bosrand. Het huis staat ongeveer in het midden van de strook. De boerderijen staan naast elkaar aan een weg en aan de omheining van elk pand kun je zien hoe breed het stuk land is. In de buurt van het huis is altijd wel een weitje waar een enkele koe op staat. Ze staan aan een ketting maar worden 1 á 2 keer per dag verplaatst. Gisteren zag ik de buurman en -vrouw aardappelen rooien op hun stuk land. De vier koeien die ze hier hadden gezet (aan de ketting) zochten met hun grote snuiten in de grond alsof ze iets te eten vonden op dit kale stuk land. Zouden ze aardappelen lezen?

Men stookt hier niet meer op bruinkool maar op steenkool of hout. En de daken zijn van metaal, van blik werd ons verteld. Er zijn oude huizen die nog daken van asbest hebben.

En, tja, dat gillende varken waar ik de vorige keer over schreef, ik ben er jammer genoeg niet achter gekomen waarom het gilt als de schuur opengaat.

We hebben door dorpen getoerd, twee openlucht musea bezocht en het Nederlandse stel enthousiast gemaakt voor geocaching. We hebben met hen een aantal geocaches gevonden in een bos. In dat bos kwamen we hier en daar afval tegen. Dat wordt daar gedumpt omdat de extra vuilniszak zo duur is. Men heeft een kliko voor Euro 6,00 per maand, maar als men meer vuil heeft moet er een extra vuilniszak worden gekocht voor Euro 3,50. Het uurloon is ongeveer Euro 1,50 en dat maakt zo’ n zak overdreven duur.

Door de dorpen rijdend zien we veel mooie nieuwbouw huizen en oude huizen, allemaal vrijstaand en oud en nieuw zij aan zij. Die oude huizen zijn veelal van steen maar er staan ook nog veel oudere huizen van hout. Soms zijn die goed onderhouden maar over het algemeen zien ze er slecht uit ondanks dat ze veelal bewoond worden. De bewoner kan het financieel niet opbrengen om het huis te onderhouden. Er wordt ook nog bittere armoe geleden. In de winter is het bitter koud in die huizen, ze tochten. De organisatie Charitas steunt deze gezinnen waar mogelijk.

Schade in Polen laten repareren

Het begon allemaal toen de Nederlandse vakantievriend (die in Polen woont, zie boven) ons erop attendeerde dat mijn koplamp niet brandde. Zijn buurman is automonteur en we brachten onze Tucson bij hem. Deze Pool maakte de motorkap open, maakte diverse slangen en andere onderdelen los en zette het kennelijk losgetrilde lampje weer vast. Ik blij en gaf de man (die geen enkel woord buiten zijn eigen deurtje spreekt) een biljet van 10 zlotys (€ 2,50), goed betaald voor 10 minuten werk terwijl het uurloon op € 1,50 ligt. De man wilde het echt niet hebben. Ook niet na veel aandringen.

In het verleden heeft mijn wagen een aantal deuken opgelopen (een kleintje door Corrie en een grotere door mij). Beide deuken op ongeveer dezelfde plaats. In Nederland kostte reparatie € 750.00 en dat vond ik het niet waard. Hier kan dat gerepareerd worden voor € 75,00. Ik ga akkoord en rij achter mijn Poolse monteur aan naar een garage. Ca 30 km verder rijden we een terrein op met allerlei sloopwagens en ik laat mijn wagen achter. Hij hoeft niet op slot, maken ze me duidelijk. Ja, ja, ik weet niet waar ik ben en zet mijn wagen toch maar op slot en geef mijn sleutel af aan een Pool die ik niet versta en ik word door mijn Poolse monteur terug gebracht. Na drie dagen zonder auto en een gevoel van „ ben ik wel goed bezig” kan ik mijn wagen halen. De monteur en zijn goed Engels sprekende zoon rijden Corrie en mij naar de garage, we lopen samen het terrein op, zien veel sloopwagens maar geen Tucson. We wachten maar. Eindelijk komt de baas van de zaak (tevens wethouder) en neemt ons mee naar naar een grasveldje en ja daar staat onze Tucson. En wat is hij mooi geworden. Netjes gerepareerd en geen enkel kleurverschil. Van binnen en buiten schoongemaakt en dat was hard nodig. Ik uit uitbundig mijn blijdschap met een rondedansje en betaal de afgesproken 300 zlotys ( € 75,00). Tevens geef ik een fles wodka. Ook een fles voor mijn Poolse monteur. Ik kijk nog steeds blij en verbaasd naar de rechterachterdeur, zo mooi is die.

Morgen reizen we een stuk westelijker naar een camping ten zuiden van de stad Poznan.

Warme groet,

Corrie en Albert.