Op dinsdag 6 oktober vertrokken we uit Polen naar Duitsland, op weg naar huis. Het werd kouder en er was veel regen voorspeld. Dat kwam ook uit. Onze eerste camping in Duitsland was ten zuiden van Berlijn en we hadden het plan om een dag naar deze stad te gaan. Maar die dag regende het te hard om een stad te bezoeken. In plaats daarvan gingen we naar een kampeerwinkel in Werder. Ons elektrisch kacheltje was deels kapot, een van de twee spiralen werkte niet meer. En het werd kouder dus er moest een nieuw kacheltje komen. We kochten een lief radiatoortje. Terug op de camping knipte Albert de elektriciteitsdraad van het oude kacheltje en ik gooide het in de vuilcontainer van de camping. Dat leuke radiatorkacheltje werkte wel goed maar het duurde uren voordat het aangenaam warm was. De weersvoorspelling was nu dat het zelfs overdag tussen 0 en 5 graden zou worden, dus ga ik ’s avonds laat met een zaklantaarntje naar de vuilcontainer, licht het deksel van de container en ja, daar lag ons kacheltje onder een betonnen bak en een oud vloerkleed. De campingeigenaar was blijkbaar aan het renoveren. Gelukkig had ik het kacheltje in een doos gestopt voor ik het weggooide en lag het vloerkleed tussen kacheltje en betonnen bak. Met een ruk aan het vloerkleed kreeg ik het kacheltje vrij, Albert knutselde de draad er weer aan en met twee kacheltjes kregen we het aangenaam warm.

De volgende camping in Duitsland was in Ebstorf, op de Lueneburger Heide. Hier waren we twee keer eerder geweest. De camping ligt in een bos en we hebben er mooie wandelingen gemaakt onder en tussen de uitbundige herfstkleuren. Ebstorf is een klein en mooi dorp. Ook bezochten we het stadje Uelzen. Uelzen heeft een station waar de Oostenrijkse kunstenaar Hundertwasser een kunstig geheel van heeft gemaakt. Zie foto’ s.

’s Avonds werd het echt koud en ’s nacht lag de temperatuur om het vriespunt. Maar deze keer had Albert de gaskachel aangezet die ’s nacht op een laag pitje bleef branden. Zo was het echt comfortabel in ons woninkje. Maar de derde avond werd het opeens koud. De gaskachel gaf geen warmte meer, het gas bleek op te zijn, sneller dan we gedacht hadden. Omdat onze BP-gasfles niet te koop is in Duitsland verwarmden we de caravan vanaf die dag met de elektrische kacheltjes. De winterse kou was toen voorbij dus die kacheltjes konden dat goed aan.

Op 17 oktober hadden we een leuk feest bij onze vrienden in Brake. Zij vierden dat ze beiden 60 jaar zijn geworden. Er was een uitgebreid visbuffet met als extra’s aardappelgerechten, salades en twee soorten vlees. Alle gasten (meer dan vijftig) vermaakten zich prima. Terug in de caravan gonsde mijn hoofd nog uren van de Duitse taal en de muziek.

Wij mochten onze caravan achter het gebouw van het visbedrijf zetten en voor Euro 5,00 kregen we elektriciteit.

Onze vrienden hadden ervoor gezorgd dat we in een hotel in Brake konden ontbijten - samen met andere gasten van het feest - waarna we nog een kopje thee/glas water bij hen thuis dronken en daarna verder reisden. Om 17.00 uur kwamen we aan op een camping in Twente. Ook op deze camping waren we eerder geweest. Het had vrijwel de hele dag gemiezerd waardoor we niet op het kampeerveld konden staan maar we mochten op het met stenen geplaveide erf voor de boerderij staan. We waren van plan twee dagen te blijven, om bij te komen van het feest en voor een wandeling in het mooie Twentse land, maar het weer was op maandagochtend zo grijs en grauw en nat dat we besloten naar huis te gaan.

De navigator gaf vanaf de camping aan dat we naar rechts moesten, langs het kanaal, in plaats van linksaf zoals we gekomen waren. Daar we geen verkeersborden zagen die zeiden dat het niet mocht of anderszins waarschuwden, sloegen we rechtsaf. Na twee kilometer ging het asfalt over in een zandweg, ay, ay, en dat met dit natte weer. De door de navigator beoogde afslag naar een binnenweggetje konden we niet nemen want de afslag was te scherp en te smal voor een combinatie auto-caravan. We moesten dus verder, door een modderig gedeelte waar Albert de combinatie slippend en zacht slingerend met links bomen en rechts het kanaal doorheen stuurde. En daar was de brug die naar een asfaltweg aan de andere kant van het kanaal voerde, maar helaas, de brug was zo vernauwd dat er alleen een mini of een Smartje doorheen kon. Rechtdoor was verboden voor auto’ s. Dus we keerden de combinatie (na zoveel jaren caravannen zijn we daar bedreven in) en hobbelden terug over het zandpad, door het modderige gedeelte waar Albert de combinatie slippend en zacht slingerend met rechts bomen en links het kanaal doorheen stuurde. We zuchtten diep van opluchting toen we weer op het asfalt waren. En ik gaf een boze blik naar het navigatie apparaat want zodra we bij de brug gekeerd waren gaf het ding aan dat we nu beslist op de goede weg waren en dat de terugweg de goede weg was! Het blijven onberekenbare dingen.

We zijn weer thuis. Er moet nog veel gedaan worden, de caravan moet leeggehaald en schoongemaakt, wassen gedraaid, alles weer een plaatsje vinden. En tijd nemen voor een rustig bakje koffie. Aan het eind van de week gaat de caravan naar de reparateur voor een nieuw wasbakje. En als alles, alles aan kant is bak ik een appeltaart.

Terwijl ik dit schrijf komt de zon tussen de wolken door, tovert herfstkleuren op de bladeren van de lijsterbes in onze tuin en zet de (sinds mei) bloeiende fuchsia in een zomerse gloed.

Leuk dat jullie meereisden via ons reisblog. Bedankt voor jullie belangstelling en reacties.

Hartelijke groet,

Corrie en Albert.